26 juli 2022

De waarheid

Over de hele wereld zijn miljoenen mensen  overtuigd van hun waarheid. Er zijn net zoveel waarheden als er mensen zijn op zijn op deze planeet. Wat dat eigenlijk ‘waarheid’? 

Wikipedia schrijft hierover: ‘Waarheid is echtheid, geldigheid en juistheid.’ En ook: Wat waarheid precies betekent is onderwerp van discussie, die ver in de geschiedenis teruggaat.   

Als we nu eens denkbeeldig plaatsnemen op een wolk. Comfortabel zittend op de wolk kijken we samen naar beneden en zien daar de prachtige planeet aarde. Je realiseert je hoe klein en nietig onze planeet is in het oneindig grote universum. In gedachten zie je al die poppetjes(mensen) krioelen. Poppetjes die leven alsof de planeet aarde het centrum van het universum is.

Of erger nog alsof zijzelf het centrum van het universum zijn. We kijken elkaar aan en moeten grinniken, wat is dat eigenlijk lachwekkend.

Als we iets meer inzoomen dan zien we de poppetjes paraderen met de borst vooruit. Poppetjes met een bloedserieus gezicht die zichzelf heel erg belangrijk vinden. Er klinkt een lachsalvo naast mij en ik kijk opzij, je schudt van het lachen en de tranen lopen over je wangen. 'Waar moet je nu zo om lachen?' Vraag ik. Je probeert tussen het lachen door te vertellen waar je om moest lachen. 'Stop maar, ik versta er geen reet van.'  Ik laat mijn ogen door de enorme oneindige ruimte dwalen en voel een apart soort ontroering. 

Dan moet ik weer denken aan de waarheid. Ineens weet ik het zeker! DE waarheid bestaat niet, er bestaat alleen je eigen waarheid. 

'Kom' zegt ik resoluut 'We gaan weer terug' En we keren weer terug naar onze planeet. 'Dank je wel' zeggen we allebei tegelijk en moeten er allebei om lachen. We nemen afscheid, allebei een belangrijke les rijker. 

19-05-2022

Smsjes

De oorlog in Oekraïne, grote problemen door personeelstekorten in de zorg, vluchtelingen die op stoelen slapen omdat er geen plaats meer is, een nog steeds niet opgeloste toeslag affaire, schandalige toestanden in de jeugdzorg, nog geen toekomstbeleid voor als er een pandemie uitbreekt, mensen die hun energierekening niet meer kunnen betalen, een enorme inflatie die zorgelijk wordt, de huizenhoge woningnood. En waar zijn de bestuurders en onze volksvertegenwoordigers mee bezig? Met de smsjes van Rutte op zijn antieke Nokia.

Sorry hoor maar dan weet ik niet of ik  moet lachen of huilen. Hoe kan ik deze mensen nog serieus nemen? Toen ik dit hoorde, met in gedachten de enorme problemen die er zijn en de problemen die maar niet opgelost worden omdat ze verstrikt zitten in hun eigen onzinnige bureaucratie, dan knapt er iets bij mij.

En ja, het gaat om het principe, om de transparantie, om zogenaamd een nieuwe bestuurscultuur. Klopt helemaal, maar wie gaat dat uitleggen aan die ouders waarvan de kinderen afgenomen zijn als gevolg van de toeslag affaire? 

Eigenlijk schaam ik mij kapot voor onze volksvertegenwoordigers. 

Een debat over smsjes… ongelooflijk!

Contrast

Geschreven in augustus 2021

Terwijl ik genoot van het uitzicht dwaalden mijn gedachten af naar het nieuws wat ik vandaag over Afghanistan had gezien en gelezen. Hartverscheurende verhalen, beelden van mensen die proberen te vluchten. Mijn voorstellingsvermogen vult de rest aan, de brandende zon, de wind die het stof omhoog waait en een penetrante geur van zwetende mensen.

En ik liep hier op een polderweg, een frisse aangename wind en de geur die typerend is na een regenbui. In een veilig land waar ik mijn leven kan leiden en inrichten hoe ik wil en waar ik mij prettig bij voel.

Het land waar ik leef ben ik vrij om de keuzes te maken die ik wil, en heb vrijheid in mijn hoofd. Een groter contrast is er niet volgens mij niet.

De blik in de ogen van het kindje dat door wordt gegeven, vol verwachting gemengd met angst, die blik staat in mijn geheugen gegrift. Of de blik van die vrouw, ogen die al te veel hebben gezien. Ik heb geen idee wat er in deze mensen omgaat, hoe het voelt om je huis, je omgeving, je land en soms zelfs gezinsleden achter te laten.

Nog steeds loop ik op de polderweg met een prachtig uitzicht.

Het fijne veilige land waar ik leef is niet mijn verdienste maar van mijn voorouders die het hebben opgebouwd. De vruchten daarvan mogen wij plukken.

Dan zie ik die vrouw weer voor mij, die vrouw had ík kunnen zijn! Hoezo ben ik eigenlijk zoveel geluk om hier geboren te zijn? Daar heb ik helemaal niks voor hoeven presteren.

Ik had die vrouw, dat kindje of die gebogen man met die verdrietige ogen kunnen zijn.

Heb ik iets gepresteerd of iets gedaan dat ik hier leef? Nee, niets helemaal niets. Ben ik een beter mens misschien? Beter dan die vrouw, dat kindje, die oude man? Nee absoluut niet!

Een verwondering borrelde omhoog, ik voelde een dankbaarheid die ik nooit eerder zo intens had gevoeld. Ik leefde in ontzettend goede omstandigheden, zomaar ‘gekregen’ zonder er iets voor gedaan te hebben. Kun je daar ooit dankbaar genoeg voor zijn?

De meeste tijd vinden we het normaal, sterker nog; wij vinden het ons recht.

De meeste tijd durven we zelfs te klagen, vinden we dat we tekortkomen…

Langs de polderweg passeerde ik een weiland met koeien, prachtige dieren vind ik dat.

Ze volgden mij met hun ogen tot ik uit hun zicht verdween.

Intussen mijmerde ik verder.

Wat jammer dat ik er zo weinig bij stil sta, dat ik het meestal ‘normaal’ vind. Hoe is het toch mogelijk dat we ons leven in vrijheid, veiligheid, overvloed ‘normaal’ vinden? Het is ook niet zo dat we niet wéten hoe anders het op grote delen van de wereld is, of dat we in de veronderstelling leven dat iedereen op deze aardbol zo’n goed leven heeft. Nee, wij weten dat want het nieuws is ervan doordrenkt.

Ik loop weer richting mijn huis, nog steeds diep in gedachten verzonken. Steeds keren mijn gedachten terug naar hetzelfde punt, ik heb niets gedaan voor het fijne leven. Niet gevochten voor vrijheid, gedemonstreerd voor democratie, mij niet kapot gewerkt voor deze welvaart.

Het feit dat ik in dit deel van de wereld ben geboren geeft mij al deze zegeningen.

En weer voel ik een bijzonder diepe dankbaarheid. Ik neem mij voor om vaker stil te staan bij het enorme voorrecht dat ik hier geboren ben

Maart 2022

Oekraïne

Het voelt onwerkelijk wat ik hoor en lees op het nieuws.

Oorlog, zo dichtbij en met zoveel geweld. Dreiging zo dichtbij en geen ‘ver van mijn bed’ meer. Een bang gevoel wat langzaam  je gedachten en lijf binnen sijpelt.

Eigenlijk is 2 jaar geleden ons leven al veranderd in een surrealistisch scenario, iets wat wij van tevoren nooit hadden kunnen verzinnen. Toen Corona ons leven binnen walste veranderde ons leven totaal. Met totaal onwerkelijke regels en verboden waar wij een maand daarvoor hartelijk om zouden hebben gelachen. En we rollen bijna naadloos in een ander ongelooflijk scenario.

Corona zie ik als een gevolg van onze manier van leven, het misbruik wat wij maken van de aarde, ons wangedrag ten opzichte van dieren, onze zucht naar meer van alles, onze grootheidswaanzin dat wij de aarde bezitten en al het andere leven aan ons is onderworpen.

Corona is een gevolg van onze manier van leven, maar de oorlog in Oekraïne maakt mij heel erg verdrietig. Maakt mij bezorgt en bang. Ik zie de angst in de ogen van de mensen op tv. In de ogen zie ik angst, verdriet en ontzetting.

Een gevoel van dankbaarheid, want ik leef nog steeds in vrijheid, mengt zich met nederigheid want ineens lijkt die vrijheid niet meer zo vanzelfsprekend en onaantastbaar.